باقی مانده تکه هایم از چشمانت جاریند
شاید این آخرین اشک هایت باشد
من دارم تمام می شوم
و چه اقبال بلندی که چشمانت را
- که می دانی چقدر دوستشان دارم-
از من دریغ نکردی

پرده خاموش

.شاید دارم به آخرین پرده تصنیف عشقم نزدیک می شوم
پرده خاموشی...
«شوری» که گوشه «صبا» داشت انگار «دشت» می شود

به خاطر هامون... به خاطر هامون

از نو برایت می نویسم
حال همه ی ما خوبست ،اما تو باور مکن
...
،بی قرارم
،می خواهم بروم
،می خواهم بمانم
،دارم در ترانه ای مبهم زاده می شوم
...
،گاهی اوقات مجبورم حقیقتی را پس گریه های بی وقفه ام پنهان کنم
...
،می خواهم به جایی دور خیره شوم
،می خواهم سیگاری بگیرانم
می خواهم یک لحظه به این لحظه بیاندیشم
...
آسوده باش
،حالم خوبست
،فقط در حیرتم
،که از چه هوای رفتن به جایی دور
هی دل بی قرارم را پی آن پرنده می خواند
...
،حالا دیدار ما به نمی دانم آن کجای فراموشی
،دیدار ما اصلن به همان حوالی هر چه با دا باد
،پس با هر کسی از کسان من از این ترانه ی محرمانه سخن مگوی
،نمی خواهم آزردگان ساده ی بی شام وبی چراغ
.از اندوه اوقات ما باخبر شوند
،نه...، دیگر فراقی نیست
،حالا بگذار باد بیاید
،بگذار از قرائت محرمانه ی نامه ها و روءیاها مان شاعر شویم
،دیدار ما و دیدار دیگرانی که ما را ندیده اند
،دیدار ما به همان ساعت معلوم دلنشین
،تا دیگر آدمی از یک وداع ساده نگرید
!تا چراغ و شب و اشاره بدانند که دیگر ملا لی نیست
...
...باران می آید...،هوا ابری ست
تو می گفتی: با آسمان ابری، زیر باران عاشق می شوی
و من همه ی روزهای ابری به همه ی عشق های بارانی تو فکر می کنم
یادت هست می خواندیم: سلا م! حال همه ی ما خوبست ،...یادت هست گفتی: عاشق باش، ولی مراقب حالت باش. این روزها حال همه ی ما خوبست
.اما تو باور مکن

...و اما من
پاهایم را در باغچه خواهم کاشت؛
هرچند می دانم سبز نخواهم شد و هیچ پرستویی در دستان جوهرینم
تخم نخواهد گذاشت؛
تنها به این امید
که شاید گذر زمان مرا تبدیل به مترسکی بی آزار گرداند
و اسکلت پوسیده شانه و سینه ام
.لانه ای برای کلاغ ها شود

گر ز حال دل خـبــر داری بگو
ور نشـــانی مخـتصـر داری بگو
مرگ را دانم، ولی تا کوی دوست
راه اگر نزدیک تر دانی بگــو

همیشه به دنبال سخت ترین ها، پر سرو صداترین ها
و پر رنگ ترین ها ایم؛ غافل از این که خوبی همیشه
.ساده، آرام و بی رنگ می آید

...آهای عشق! صورت آبی ات ، پیدا نیست

درخت را به نام برگ
بهار را به نام گل
ستاره را به نام نور
کوه را به نام سنگ
دل شکفته ی مرا به نام عشق
عشق را به نام درد
... مرا به نام کوچکم صدا بزن

براي انسان هاي بزرك هيچ بن بستي وجود ندارد
زيرا بر اين باورند كه : يا راهي خواهم يافت؛ يا خواهم ساخت

پاییـــــز

شب هـای ملال آور پاییـــــز است
هنگام غزل های غم انگیــــز است
گویی همه غم های جهــــــان امشب
در زاری این بارش یکریــــز است
ای مرغ سحــــر ناله به دل بشکن
هنگامه آواز شــــــــباویز است
خاکســتر خاموش مبیــــــن ما را
باز آ که هنوز آتش ما تیــز است
این دست که بر گـــردن ما کردند
هش دار که با دشنه خـون ریز است
برخیــــــز و بزن بر دف رسوایی
فسـقی که در این پرده پرهیز است
سهــل است که با سایـه نیامیزند
ماییم و همین غم که خوش آمیز است

...پاواروتی اسطوره تنور جهان درگذشت. لحظاتی را با او سپری کنیم

.در قرون وسطا خدا، خدا بود
آنگاه در دوران روشن فکری و مدرنیسم، عقل خدا شد، و امروزه
.یعنی در دوران پست مدرنیزیم،هیچ خدایی وجود ندارد
ریچارد رورتی

من که هم فلسفه و هم عرفان تدریس کرده ام، عمری را در دل این تعارض
زیسته ام.و در شاگردانم به خوبی نگریسته ام
که نهایتا به کدام سو می روند،کمتر دیده ام که کسی
.تاب این کشمکش را بیاورد و هر دو وزنه را باهم بردارد
.غلبه نهایتا یا با عقل بود یا با عشق
.و عشق اغلب تواناتر بود

دکتر سروش

آسمان مثل شير بريده ای است که جا به جا، رگه های خون تويش دويده باشد. روشهر، انگار که سرپوش گذاشته اند. يک سرپوش مفرغی. خورشيد اصلاً رحم ندارد. روز به روز به زمين نزديک تر می شود. روز به روز بزرگ تر و داغ تر می شود
بخشهایی از رمان هم سایه ها نوشته احمد محمود

همرااه شو عزیز
همرااه شو عزیز
تنهاا نمان به درد
کین درد مشترک
هرگز جدا جدا، درمان نمی‌شود

دشواار زندگی، هرگز برای ما
دشواار زندگی، هرگز برای ما
بی رزم مشترک، آسان نمی‌شود

تنها نمان به درد
همرااه شو عزیز
همراااه شو
همراااه شو
همرااه شو عزیز
همراااه شو عزیز
تنهاا نمان به درد
کین درد مشترک
هرگز جدا جدا، درمان نمی‌شود

دشوار زندگی، هرگز براای مااا
دشوار زندگی، هرگز برای مااا
بی رزم مشترک، آسان نمی‌شود

گل ها به کجا رفتن؟
.گل ها رو دخترا چیدن
دخترا به کجا رفتن؟
.دخترا شوهر کردن
شوهرا به کجا رفتن؟
.شوهرا به سربازی رفتن
سربازا به کجا رفتن؟
.سربازا به گورستون رفتن
گورستون چی شد؟
...گورستون رفت و تبدیل شد به گل

همیشه می گویند فلانی چقدر سریع دکترا گرفت یا چقدر با هوش است
...یا پولدار یا خوش تیپ
،کسی نمی گوید فلانی چقدر صدای خوبی دارد
،یا چقدر خوب رو پایی می زند یا چقدر خط زیبایی دارد
.یا حتا چقدر سیب دوست دارد یا از سیگار متنفر است

،هرآن کسی که در این حلقه نیست زنده به عشق
.بر او نمرده به فتوای من نماز کنید

.دير دوستت داشته ام
زيبايی ای چنان کهن
.زيبايی ای چنين نوين
!دير دوستت داشته ام
...چسان که تو در اندرون من بودی و من از خود برون
در بند هر آنچه جز تو ,جز نيستی نيست
,آنک که مرا فرا خوانده ای ندايت گوش ناشنوايم را پرده دريد
...جلالت کوری چشمم را شکافت

فيزيک دان با شرف کسی است که خود را در تقابل با
.عرفان و ادب و هنر و ... می کشد

!ببین چگونه دست تکان می دهم
.انگار مرا برای وداع آفریده اند

.هیچ صلحی در جهان وجود ندارد
.انسان جنگ طلب همواره دنبال جنگ است
.اگر همه جا صلح برقرار باشد، خودش را به مبارزه می طلبد

نیچه

:يک مثل لاتينی ميگويد
«.اگر يک کار را با تاخير انجام دهی، در همه کارها تاخير خواهی کرد»
.اما برای دوست داشتن گفته اند که هيچ گاه دير نيست و نيز... همواره دير است
،اگر نقيض گويی در امر عشق جايز شده است
نقص نه از عشق است، نه از معشوق؛
،مقصر شايد ساعت عاشق باشد که درست کار نمی کرده
يا سرش که زياد شلوغ بوده
و يا تنش که کمی می تنيده و راه دلش را می زده و... خلاصه، به هر علت يا دليلی
، موج زمان بر او «سنگين می گذشته» و سر قرار تشريف نياورده است
"مگر نه که ولتر گفته بود: "اگر ساعت داشته باشيد، خدا را داريد!؟

.لئوناردو در کشیدن صورت مسیح باز مانده بود
...روزها و ماهها
،بر حسب اتفاق مردی را دید با چهره ای روشن و نجیب، عیسی وار
.او را به کارگاه خود آورد و از روی او طرح های زیادی کشید
.صورت عیسی تمام شده بود
.اکنون باید صورت شیطان را می کشید
.وقت زیادی تا موعد تحویل نقاشی به کلیسا نمانده بود
.مرد ژنده پوش مست و خمیده ای را در جوی آبی پیدا کرد
.او را نیز به کارگاهش آورد
:ژنده پوش با دیدن نقاشی نیمه تمام ، با تعجب فریاد زد
،من این نقاشی را قبلا دیده ام، چند سال پیش زمانی که نیرومند و زیبابودم"
".مرد هنرمندی مرا به اینجا آورد و طرح عیسی را از صورت من کشید

چند روزی از عمر برنارد شاو باقی مانده بود
، که منتقدی پیش او آمد و گفت: شما انسان خوبی هستید
. فقط یک اشکال بزرگ دارید آن هم اینکه زیاد به دنبال مال دنیا ئید
.شاو در پاسخ گفت: هر کس در زندگی به دنبال چیزیست که آن را ندارد

،پدر بزرگ من موهایش سفید شده
،او کلاهش را فراموش می کند
...عصایش راو داروهایش را
امروز صبح پدر بزرگ یادش رفت
.چشمانش را باز کند

اگه شير بياد، ميرم دنبالش
...اگه خط بياد ، نمی دونم
،سكه رو پرتاب كردم
،رفت بالا و چرخيد
.رفت بالاي بالا، رفت و خورشيد شد

پشت دیوار همسایه
یک گردو زیر خاک پنهان کردم
برمیگردم و درختم را بر می دارم
...درخت
.این یادگار کودکیم

فعلا به دنبال كسى ام كه بدون اون نتونم به زندگيم ادامه بدم